Stormblitse en donderkreune:

Gedig herskryf vir ‘n oefenlopie om sekere gedig stylfigure te bevat en dit te verkort.

Dit storm, donder, knetter en blits rondom my.                                 

Die lug is vol dreigende statiese elektrisiteit.                        

Dreigend, afstormend op die aardbodem.                                        

O, hoe fladder my bang hart beangs soekend                                              

na ‘n wegkruipplek waarheen ek kan vlug.                           

Blitswit, skitterblink kettings kloof

kettingstrale al klowend deur die lug                                                                                                

Skelluidende donderslae kreun en dreun                                         

al kliefende, pers donderend op my oor neer.                                  

Vlug, gooi toe die spieëls en bly weg van

deuropeninge.                                                                                    

O donderde blitse, waarheen kan ek vlug?

Kindertydse sprokiereus befoeterd

al skellend weer meubels aan die uitfoeter

troostende wolkombers kinderangs se teenvoeter.

O, ek weet God sal my bewaar

van gevaar.

Dit kan maar knetter en blits en storm                                  

rondom my, ek sal nie vlug.

Opeens is als verby…

Kan dit wees?  Is dit waar?

Ja, so waar, hoor hoe kalmerend

val saggies die Heer se genadereën                                  

na die ontsaglike aanvallende bangmaakstrale

van die knetterende bloustorm.

Sprokiereus sielverdrietig, ween

vallende skaam jammer spitter-spat trane

Spierwitbruisend, dankbaar suigend, groenruikend,

juig die aarde oor kalme proeende bloulawende

waterstrome.